Nederlanders die oprechte emoties voelen bij het zien van een MZ, zijn schaars. Oudere Oost-Duitsers zullen in de tweetakten van weleer nog wel iets zien, maar in ons land is de schare liefhebbers toch beperkt tot de leden van de Pruttelpot. Ik heb er wel wat mee, vooral omdat het zulke bescheiden motorfietsen zijn. Toen Nico van de Kuinder nog gevierd invoerder van het merk was, zijn we ooit samen, met Berry Zand Scholten, Ron Govaars en Coen Verburg met MZ's naar het zuiden van Engeland getogen. Met de bagage in Nico's zijspan. We hebben daar een aantal dagen doelloos rondgetoerd. En daar lenen MZ's zich bij uitstek voor: niet te snel, niet te zwaar, met de gelatenheid die het hele DDR-volk in die tijd typeerde.
Ik herinner me dat Berry een semi-pedante Engelsman uitlegde dat we de motorrijwielen gratis hadden gekregen omdat we zo lang lid van de communistische partij waren. De beste man geloofde dat en ik begrijp dat; een MZ zou zich daarvoor geleend hebben. De ritten die ik met MZ's gemaakt heb, hebben onderstrepen dat het niet om de motorfiets gaat, maar om wat het ding mogelijk maakt. Een MZ cijfert zichzelf weg, laat het landschap spreken en geeft een geluid dat kalmeert. Het zijn onthaastende motorfietsen die onder de ziektekostenverzekering hadden moeten vallen.
Karel Hubert
Journalist/schrijver Karel Hubert (1949) schrijft vanaf zijn 18de ook over motorfietsen en de gevoelens die motorrijden oplevert. Hij is tientallen jaren als columnist betrokken geweest bij Moto '73 en kreeg voor zijn werk in 1992 de RAI Promotorprijs die nu in zijn tuin staat weg te roesten. Karel haalt in het kader van zijn naderend einde herinneringen op.
Reacties
Zeker met die inteelt im de upperclass is het wel makkelijk scoren natuurlijk...ma ar niet minder leuk. :)
RSS lijst met reacties op dit artikel