Mijn werk als tijdelijke redactiebaas van het wekelijks verschijnende blad Motorpech gaf mij unieke privileges. Zo ontmoette ik op de redactieburelen een keur aan zonderlinge techneuten die af en toe bijdragen leverden aan de inhoud. De vreemdste was een Tsjechoslowaaks ingenieur, Pavel Muzak. Een grote, lompe man die eens per jaar naar Motorpech kwam om de vergoeding van een jaar flutstukjes schrijven over speedway, techniek en de schoonheid van zijn geboorteland in contanten op te halen. De man was een legende, die in zijn jongere jaren een aantal uitvindingen had gedaan, die als de donder door zijn werkgever, het fameuze Jawa, waren gepatenteerd waardoor Muzak naar de munten kon fluiten. Het betrof grote zaken als een sigarenaansteker voor montage op crossmachines, maar ook kleinigheden als een voorziening om te voorkomen dat je met je sjaal tussen de ketting kon komen...
Hij foeterde de rest van zijn leven over die communistische schurken die hem beroofd hadden van een stevig neveninkomen. Op de trip naar Nederland voerde hij ook zijn mollige vrouw mee. Muzak nodigde me meteen bij de kennismaking uit naar Tsjechoslowakije te komen. Dat gebeurde twee maanden later, met kersverse echtgenote Laura als gezelschap.
Muzak haalde ons op het vliegveld op en zei eenmaal in de auto tegen Laura dat ze even een kaart uit zijn op de achterbak liggende tas te halen. Ze moest zich door en heel pak pornobladen heen vechten om de kaart te vinden. Muzak grabbelde al rijdend zo’n blaadje uit zijn tas en gaf het me. “Stom dat je je vrouw meegenomen hebt!”, zei hij luid in het ook voor Laura begrijpelijke Engels. “Anders hadden we vanavond naar de hoeren kunnen gaan.” Nu reed hij ons meteen naar een hotel, wachtte tot we onze koffers hadden gedumpt en snorde naar een uit de 18de eeuw stammende eetgelegenheid. Het personeel was ook uit die tijd. Zonder ons iets te vragen bestelde hij mokken met wijn en enorme hompen vlees. Toen begon het vermalen van het voedsel. Laura en ik keken verbouwereerd naar de enorme kaken die ritmisch begonnen te bewegen, precies zoals een paard dat doet. Muzak nam niet de moeite tijdens dit proces zijn mond dicht te houden, zodat we precies konden zien hoever hij met de vleesdestructie gevorderd was. Als het gehakt was doorgeslikt, volgde een enorme teug wijn, luid gesmak en dan begon het hele schouwspel van voren af aan. Omdat we daarna niet naar de hoeren konden, gingen we terug naar het hotel. De volgende dag werden we opgepikt door een Tatra met chauffeur. Muzak had een bezoek geregeld aan de CZ-fabriek, slechts drie uur rijden verderop. Nou weet ik niet of u ooit achterin een Tatra heeft gezeten,, maar ik hoop voor u van niet. De auto heeft een luchtgekoelde V8 áchterin en stuurt beroerder dan een overbeladen bakfiets. Passagiers zonder Tatra-ervaring worden doof en misselijk. Het was dé auto voor de communistische bazen, zodat niemand kan volhouden dat die alleen maar het beste voor zichzelf regelden. Na bijna vier uur arriveerden we in het beeldschone Strakonice (om onnaspeurlijke redenen zusterstad van het vaderlandse IJsselstein), bij de grimmig ogende CZ-fabriek. Daar bleek niemand van onze komst te weten, zodat we een uur in een zaaltje mochten zitten waar de creaties van Jawa’s zusje zielig stonden te zijn. Toen verscheen een man in een nog slechter pak dan Pavel aanhad. “U mag er niet in. Hier maken we ook wapens en bezoekers moeten toestemming hebben van het Ministerie van Defensie. Dank voor uw komst en ik hoop dat u dit geschenk van ons wilt aanvaarden.” Laura en ik kregen allebei een badhanddoek met ingeborduurd CZ-merk.
Muzak vond het allemaal prima, verontschuldigd zich nergens voor en trakteerde op de terugweg op een lunch waarbij de chauffeur dezelfde alles vernietigende eetmethode bleek te hebben als hij. Tien uur na ons vertrek waren we weer terug in het hotel. De volgende dag liet Muzak ons nog een schuur zien waar aan een Jawa speedwaymachine werd gesleuteld, gaf ons een doos met glazen van Boheems kristal en bracht ons naar het vliegveld. De Tsjechoslowaakse motorfietsindustrie had er twee fans bij.
Link: De avonturen van Ollie Peilkens (deel 1 t/m 52)
Link: De verdere avonturen van Ollie Peilkens (deel 1 t/m heden)
