Karel Hubert Presenteert: De verdere avonturen van Ollie Peilkens - Deel 43

Hoofdstuk 43 – waarin een vitrine voor jolijt zorgt

De verkoop van De Drie aan het bedenkelijke StrappHoneycunt betekende wel dat het bureau aan gezag won. En dus werd wederom besloten te verhuizen naar een nóg flinker onderkomen. Jean maakte deze stap niet meer mee: hij keerde terug op zijn religieuze schreden en ging missiewerk doen. En dus gingen Davy Pink en Ollie Peilkens op zoek naar een nieuw prestigieus pand dat wat mocht kosten ook: het was toch ons geld niet meer. We vonden een statig pand in het centrum van Bussum, ooit zetel van een notariskantoor. Het was sjiek genoeg voor Davy en gek genoeg voor mij. Het bestond eigenlijk uit twee delen die niet logisch met elkaar verbonden waren: je moest telkens naar de begane grond om een andere trap te nemen. Er was bovendien een praalkamer in stemmig eiken, met van rood fluwelen kussens voorziene bankjes die een geweldig effect hadden op mijn lustgevoelens en – helaas – die van enige andere medewerkers. Na een paar maanden moesten de inmiddels roze geworden kussens opnieuw bekleed worden; we lieten ze ook maar meteen van transparant plastic hoezen voorzien...

We hadden inmiddels weer wat krijsend gekke medewerkers aangetrokken, waaronder een vormgever die niet kon tekenen en een klantenbehandelaarster die zo in de war was dat ze 160 rijdend en met haar knieën sturend zichzelf doodleuk zat op te maken in het spiegeltje van de neergeklapte zonneklep. Ze had een diepe haat jegens klanten die ze meestal onderdrukte, maar die soms ineens naar buiten kwam, meestal als ze een klant aan de telefoon had. “Als je je smoel niet houdt, trek ik je aan je lul door de hoorn!’, hoorden haar collegaatjes eens. Voorzichtige navraag wees uit dat het hier de directeur van de Borabank betrof, onze grootste klant. De man had stijl, want toen Davy omzichtig zijn excuses aanbood, zei hij sportief: “Ach, ik had haar dat dreigement wel eens willen laten waarmaken.”

Misschien de meest uitzonderlijke figuur die in Bussum neerstreek, was Barry Scheinbenk, een formidabele verkoper die met Davy en mij een uitgeverijtje begonnen was, waarin – let op! – alleen uitgaven over motorfietsen en motorrijden gemaakt zouden worden. Er was in het pand alleen nog plaats in de kelder en na enige ingrepen konden daar twee mensen in lichtgekromde houding en met nauwelijks daglicht wel iets uitvoeren. Het was zo’n onwaarschijnlijke plek voor een bedrijf dat een simpel bordje op de deur met Archief volstond om de ooit binnenstormende Arbeidsinspectie buiten te houden. Het ene na het andere project rolde uit de kelder, van een krant (Motordag) tot een televisieprogramma, Vaderland Motorland, gepresenteerd door Ollie Peilkens in vol ornaat. Ik meende nu ook recht te hebben op de Gouden Verrekijker, dé prijs voor creatief tv-talent, maar het feit dat er slechts 40 ook nog eens bejaarde mensen naar het programma bleken te kijken, hielp mijn nominatie niet.

Maar het leukste van Bussum was de prominent in de tuin staande vitrinekast met verlichting. Voor ons had een makelaar in ons kantoor gezeten en in de vitrinekast onthulde hij de woningen die te koop waren. Ik begon de kast te gebruiken voor volkomen futiele mededelingen. Er werden cursussen aangeboden (poppen bakken, leren laten gaan en het kruis ontrafeld) oproepen gedaan (Vier deze maand de Passieweek! Denkt u ook eens aan ons infopunt te Baflo?), mensen aangespoord iets te doen (Ontdek zelfpenetratie! Kom naar de Emotie & Ego Beurs), wedstrijden uitgeschreven (Hoe komen we van Tjakko af? Hoe voorkomen we diffuse lozingen?), boeken aangeboden (Laterale Liefde, handleiding voor planmatige passie, van drs. Age Kroepncik), werkgroepen gesticht (Werkgroep Zelfmedelijden), films verhuurd (Hengelen met Prammen, Ontwarrend Kamperen), prijzen uitgereikt (De Zilveren Turfsteker) en reizen georganiseerd (met Togus Tours naar het Fellatiomeer). De op gekleurde papiertjes gedrukte onzin gaf de indruk dat er in het pand een zeer actief sociaal centrum was gevestigd dat werkelijk het totale spectrum aan vage ideeën een plaats gaf. We kregen erg vaak tobbende vrouwen aan de deur met levensvragen. Het was dus heel goed dat we plastic hoezen om de kussentjes hadden gedaan, want daarop werden de vragen snel en soepel beantwoord.

Link: De avonturen van Ollie Peilkens deel 1 tm 52
Link: De verdere avonturen van Ollie Peilkens deel 1 tm heden