Karel Hubert Presenteert: De verdere avonturen van Ollie Peilkens - Deel 51

Hoofdstuk 51 – waarin Peilkens Aprilia een handje helpt

Aprilia is altijd een van mijn Italiaanse liefdes geweest. Een merk waarin het woord pril verscholen zit, moet iedere viezerik opwinden, nietwaar? Toen de Nederlandse invoerder zich meldde en de vermeende, bij Yamaha opgedane communicatiekennis wilde benutten, riep ik een week lang vreselijke liederen van Domenico Modugno te zingen, voorzien van pikante Nederlandse teksten. Aprilia werd in Nederland gerepresenteerd door een paar markante heren, te weten de breed gesnorde Hans Agro en de hoog opgeschoten Emiel van Blijenberg. Kundige motormannen die ook niet misselijk konden rijden. Daarmee was de culturele bagage dan ook wel gewogen, want hoewel ze de godganse dag tussen de Italiaanse scootertjes en motorfietskes vertoefden, ging de passie voor de mediterrane cultuur niet verder dan de wetenschap dat de pizza en de paus er iets mee van doen hadden...

De eerste de beste keer dat ik meeging naar de fabriek in  Noale, was de boot aan. De dienstdoende, buitengewoon Italiaanse verkoopdirecteur ontdekte al rap dat ik verzot was op alles wat de Italiaanse keuken te bieden had. “Mooi! Vandaag is marktdag. We laten onze vrienden rustig praten over onderdelen en verkoopcijfers, Ollio. Wij gaan inkopen doen!” De hele dag nam hij me op sleeptouw, liet kazen, worsten en andere streekspullen proeven, trakteerde me op een lunch met radicchio en kalfsvlees en kocht allerlei lekkers voor me, om mee naar huis te nemen. Tegen het einde van de dag zette hij zijn Lancia voor het hoofdkantoor, waar Hans en Emiel net klaar waren met de beraadslagingen. Ze keken ietwat beteuterd, omdat de bedoeling was dat ik het overleg zou bijwonen om meer te weten te komen over de marketingstrategie van Aprilia. “Ach wat”, zei de verkoopdirecteur, “Hij weet nu alles over de Aprilia-gastronomie. Veel belangrijker!” Voor volgende conferenties werd ik niet meer uitgenodigd, totdat de grote baas zei dat hij mijn aanwezigheid toch zeer op prijs zou stellen. Er bleek die dag een wijnproeverij te zijn, zodat ik opnieuw niet bij Hans en Emiel kon aanschuiven.

Ik was onder de indruk van wat Aprilia bedacht en maakte. Ik kocht dus achtereenvolgens een RSV Mille, een CapoNord en een Leonardo scooter. De samenwerking eindigde tenslotte op de manier waarop van elkaar vervreemde partners hun huwelijk een halt toeroepen: rustig. Aprilia ging naar de filistijnen toen de scooterverkopen waarop de fabriek steunde, in elkaar mieterden. Hans raakte door een whiplash zo uit koers dat werken niet meer ging en Emiel zieltoogde voort in de motorwereld.

Het hoogtepunt van het Apilia-tijdperk werd me bezorgd door de Pepper Puppies, een groep wezenloze meiden die door een combinatie van playbacken en hupsen vooral jonge meisjes in totale opwinding brachten. Laat ik het zo zeggen: de Pepper Puppies waren beter in het tot een climax brengen van jonge vrouwen dan ik ooit geweest was. De zangeressen hadden al pratend de meest somber stemmende accenten die Engeland rijk is, waren zo ordinair dat zelfs een Nederlandse schlagerzanger zich van adel kon voelen en werden uitgebuit door een team gewetenloze , zich managers noemende schurken. Dat team slaagde erin Aprilia de jaarwinst af te pakken in ruil voor twee scooters op het podium en de gelegenheid de mokkeltjes te mogen interviewen. Voor het optreden in het Gelredome kreeg ik vijf VIP-kaarten, die ik uitdeelde aan dames uit de omgeving die daar echt iets voor over hadden. Tijdens het concert vertoefde ik back-stage, waar ik door het omkleden van de types zo verward raakte dat ik wegwankelde. Ik struikelde over een kabel en dompelde het hele stadion in volkomen duisternis, hetgeen het publiek uitzinnig van gekte maakte omdat iedereen dacht dat er nu een act met kaarsjes en aanstekers ging volgen. In de kleedruimten was het fuck voor en shit na. Toen ik zelf de stekker weer plaatste en het licht aanging, kreeg ik een natte zoen van de donkerste van de Puppies. “You’re a doll”, zei zei. En vreemd genoeg heb ik toch een paar dagen mijn gezicht niet gewassen.

Link: Avonturen van Ollie Peilkens deel 1 t/m 52
Link: De verdere avonturen van Ollie Peilkens deel 1 t/m heden